who collects or gathers together.
Ժողովօղ. որ ժողովէ. հաւաքիչ.
Ցրուեցելոց ճշմարտասիրաց է ժողովիչ, եւ անիրաւացն ցրուիչ. (Յճխ. ՟Ժ՟Ա։)
Մատեան ժողովիչ է իմաստութեան. (Խոր. ՟Գ. 18։)
Ոչ տարադրիչ, այլ ժողովիչ. (Նար. ՟Ձ՟Բ։)
զի թէ արդարութիւն ժողովիչ է առ աստուած, եւ միացուցիչ, ապա ուրեմն մեղքն ցրուիչ. (Երզն. մտթ.։)
Խառնեսցին ընդ ժողովիչ կցորդութիւն. (Եփր. համաբ.։)